Milli Mücadele’nin siyasî manifestosu olan altı maddelik bildiri İstanbul’da toplanan son Osmanlı Mebusan Meclisi tarafından 28 Ocak 1920’de oy birliği ile kabul edilmiştir.

TBMM’de 1 Kasım 1922’de çıkarılan kanunla hilafet ile saltanat birbirinden ayrıldı ve saltanat kaldırıldı. Bunun neticesinde Osmanlı İmparatorluğu’nun 36. ve son sultanı ve 115. İslam halifesi olan Sultan Vahdeddin 17 Kasım 1922’de İstanbul ‘dan ayrıldı. Sultan Vahdeddin türbesi Türkiye’de olmayan tek padişahtır.

Lozan Antlaşması’nın kabulü nedeniyle mecliste baş gösteren yoğun tartışmalar üzerine Mustafa Kemal Paşa, 9 Eylül 1923’te “9 Umde” adı verilen siyasî programı ilan etti ve iki gün sonra İçişleri Bakanlığı’na verilen bir dilekçeyle kendisine bağlı milletvekillerinden oluşan Halk Fırkası’nı kurdu.

TBMM kabul ettiği kanun ile hilâfeti kaldırdı ve halifeliği meclisin şahsı manevisine devretti. Bu kanun ile hanedan üyeleri yurt dışına çıkarıldı. Aynı oturumda daha önce Şer’iye ve Evkaf ve Erkân-ı Harbiye-i Umumiye Vekâleti’nin İlgasına Dair Kanun ile Tevhid-i Tedrisat Kanunu da kabul edilmiş ve Diyanet İşleri Reisliği’nin kurulması kararlaştırılmıştır.

Yakın tarih üzerinde derin izler bırakan Zaza-Kürt aşiretlerin destek verdiği bu isyan merkezi yönetime karşı girişilen geniş çaplı bir Hilafet taraftarı ayaklanmadır. Önce büyüyen isyan giderek bastırılmış ve Şeyh Said yakalanarak idam edilmiştir.

İstiklal Mahkemeleri, Milli Mücadele sırasında çıkarılan Hiyânet-i Vataniye Kanunu’nu uygulamak için 18 Eylül 1920’de kuruldu. Ancak 6 Nisan 1925 tarihinde Şeyh Said İsyanı sonrasında tekrar hayata geçirilen bu mahkemeler İzmir Suikastı’nın ardından gittikçe genişletilerek her türlü muhalefeti bastıran özel yetkili mahkemelere dönüşmüştür.

Konya milletvekili Refik Bey (Koraltan) ve beş arkadaşının önerisiyle meclise sunulup kabul edilen Tekke ve Zaviyeler kanununun dini yaşam üzerinde uzun vadeli ciddi etkileri olmuştur..

Çıkarılan 1353 Sayılı Kanun i Latin esasından alınan alfabe “Türk harfleri” adıyla kabul edilmiştir. Yüzlerce yıllık birikimin üzerine inşa edildiği Arap harflerinin terki ile birlikte İslamcıların daha sonra sıkça eleştirdiği üzere köksüz bir toplum oluşturulması hedeflenmiştir.